Έφτασε η ώρα το Καπλάνι να φιλοξενήσει τον τίγρη στη σελίδα του,τον άνθρωπο στον οποίο οφείλω το ότι είμαι σήμερα ΑΕΚ.Ο Ζώρας Μελισσανίδης, πρόσφυγας από τον Καύκασο, όταν εγκαταστάθηκε στην Κοκκινιά αφιέρωσε τη ζωή του επί δεκαετίες για την οργάνωση των Ποντίων και των ξεριζωμένων Ελλήνων και όταν η γυναίκα του έφυγε από τη ζωή αναγκάστηκε μόνος να μεγαλώσει τα 3 του παιδιά.Η μοίρα όμως παίζει και καλά παιχνίδια και έτσι ο μεγαλύτερος γιος του ο Δημήτρης από τη σχολή οδηγών ΜΙΝΙ που είχε, έφτασε σήμερα να έχει έναν από τους μεγαλύτερους στόλους στον κόσμο,χωρίς όμως να προλάβει να τον καμαρώσει ο πατέρας του,αν και είμαι βέβαιος ότι ο Ζώρας ήξερε τι γάτα είναι ο Δημήτρης και που μπορεί να φτάσει.Δεν θα σας αναλύσω τις οικονομικές και εμπορικές επιτυχίες του "Τίγρη" αλλά τον άνθρωπο, ο οποίος από πιτσιρικάς στις αλάνες τις Κοκκινιάς έπαιζε ξύλο όταν κάποιος του έθιγε τις μεγάλες του αγάπες την ΑΕΚ και τον Ιωνικό.Η μεγαλύτερη μαγκιά όμως του "Τίγρη" για μένα όμως είναι ότι παρέμεινε ο ίδιος, όπως ήταν στην πλατεία Μέμου με την σχολή οδηγών, δεν πρόκειται ο Μελισσανίδης να περάσει από δίπλα σου, να σε ξέρει και να κάνει ότι δεν σε βλέπει. Δεν ξέχασε τους φίλους του, τις παρέες του, και τις πλάκες του με το τάβλι. Σαν γνήσιος Πόντιος και Κοκκινιώτης δεν απαρνήθηκε και τις βασικές συνήθειες ενός άντρα πού είναι γεννημένος κυνηγός της ωραίας και μποέμικης ζωής, με αρχοντιά και αξιοπρέπεια. Το αλάνι από την Κοκκινιά παρέμεινε το ίδιο, και έβαλε γυαλιά σε όλους τους δήθεν καβαλημένους και ανασφαλείς της κάθε εξουσίας και του χρήματος. Δεν πρόκειται να δείτε ποτέ τον Μελισσανίδη, να κάνει κάτι για να επιδιώξει την προβολή, ή να τον συναντήσετε στα γνωστά και μη εξαιρετέα στέκια, νησιά, θέρετρα των λεφτάδων αυτού του τόπου. Ήταν, είναι, και θα παραμείνει γνήσιος μάγκας. Για αυτό έχει και φίλους που το κυρίαρχο κριτήριό τους είναι ο άνθρωπος Μελισσανίδης και η στάση ζωής του, και όχι η τσέπη του.Δε θα ξεχάσω ποτέ στις προπονήσεις του Ιωνικού που μου έλεγε : "τι ομάδα είμαστε;" και όταν του απαντούσα ΑΕΚ μου ανταπαντούσε "και Ιωνικάρα ρε".Έτσι κάθε φορά που σκάει μύτη στη γειτονιά για να πει μια καλησπέρα στους παλιούς του φίλους βλέπω στα μάτια του εκείνο το Δημήτρη από τα παλιά χωρίς να έχει αλλάξει ούτε στο παραμικρό γιατί τίγρης μεν αλλά με καρδιά μικρού παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου